Naukowcy z Uniwersytetu Princeton postanowili przeprowadzić interesujący eksperyment. Udział w nim wzięło osiemnaście psów domowych oraz dziesięć wilków. Polegał on na rozwiązaniu pewnego zadania.
Zwierzęta otrzymały pudełko, w którym były kiełbaski. Miały dwie minuty na dostanie się do smakołyku. W trakcie eksperymentu obecny był człowiek, który jak się okazało, był znacznie ciekawszym „kąskiem” dla psów. Włochaci przyjaciele dużo częściej dawali za wygraną i wybierali przyglądanie się człowiekowi. Wilki, nie zwracając uwagi na ludzi, starały się rozwiązać zagadkę.
W drugim eksperymencie człowiek został posadzony w narysowanym kółku. W fazie „aktywnej” wołał po imieniu zwierzę i zachęcał je do kontaktu, jednak nie wychodził poza krąg. W fazie „pasywnej” ignorował zwierzęta patrząc w podłogę. Zarówno psy jak i wilki podchodziły do ludzi szukając kontaktu. W przeciwieństwie do udomowionych czworonogów, wilki po kilku minutach odchodziły. Psy jako najwierniejsi „wartownicy” przez długi czas nie zmieniali swojej pozycji trwając przy człowieku, zarówno obcym jak i znajomym.
Po eksperymencie postanowiono zebrać od zwierząt próbki krwi. Po długich i skomplikowanych badaniach okazało się, że psy dzielą z ludźmi rzadki marker choroby genetycznej.
